Met grote verslagenheid hebben we als bestuur vernomen dat ons lid Joop Verhulst is overleden. Oud-voorzitter Hans Hoornstra was goed met hem bevriend en heeft deze mooie in memoriam geschreven.
~*-*~
Ik kwam tien jaar geleden in zijn dorp wonen. Itteren. Joop was voorzitter van de dorpsraad en hij bestierde het oude schoolgebouw, tegenover mijn huis: de Awe Sjaol. Ik informeerde bij Joop of ik daar schaaklessen kon geven. Dat kon. Hij wilde zelf ook wel meedoen.
Joop had een milde, gelaten manier van zijn. Toen we na een paar jaar stopten met de schaakactiviteiten in het dorp, vroeg ik hem of hij het leuk zou vinden om mee te gaan naar de schaakvereniging in Maastricht: “Ik ga wel mee”.
De eerste keer dat ik hem zou ophalen, was ik zo in gedachten verzonken dat ik hem straal voorbijreed. Aan het einde van de straat bedacht ik me “Stond daar nou iemand? Shit! Joop!” Snel achteruit. “Was je me vergeten?” Zijn blik was tegelijkertijd guitig en kwetsbaar. Daarna stond hij wekelijks donderdagavond half acht, trouw te wachten voor zijn poort. Een ritueel dat we een paar jaar hebben volgehouden. Ik ben hem nooit meer vergeten.
Joop was geen gedreven schaker in de klassieke zin. Hij hield van het spel, maar niet van “de flauwekul” eromheen. Hij speelde impulsief. Hij vertrouwde me ooit toe dat hij onze autoritjes – heen én terug – eigenlijk het mooiste vond van de hele schaakavond. Het geanimeerde gesprek, gezamenlijke reflectie en soms: stilzwijgende verbondenheid. Ik ging onbewust langzamer rijden.
Joop zette me aan het denken: “Kunnen vissen praten?” Het klonk als een absurde vraag, maar Joop had er diep over nagedacht. “Hoe kunnen ze in een school zwemmen? Hoe stemmen ze af?” We spraken over het ontstaan van taal en natuurlijk ook over taalmodellen.
Joop was in zijn werkzame leven onderwijsadviseur geweest, en had in zijn vroege carrière landelijke bekendheid verworven als de eerste mannelijke kleuterjuf (I kid you not), en ik nam hem eens mee naar een training die ik verzorgde voor onderwijsprofessionals. Superirritant natuurlijk toen hij me daarna ongevraagd allerlei tips ging geven. Ik moet wel zeggen: hij had gelijk.
Langzaam groeide een bijzondere band. Max vroeg ooit: “Is dat je vader?” Het werd een running gag. Ik stelde Joop vanaf dat moment steevast voor als mijn vader. Iets waar misschien meer waarheid in schuilde dan ik besefte.
Joop is 77 geworden. Ik heb hem een kleine tien jaar mogen kennen. Ik mis hem nu al.
Hans
~*-*~
Joop is zondagochtend 3 augustus na een kort ziekbed, thuis vredig overleden. We wensen zijn vrouw Cisca veel kracht om dit verlies te verwerken. De uitvaart is besloten.
